Zaznacz stronę

Panel dolny, po lewej stronie od Ołtarza obrazuje „Zesłanie Ducha Świętego”. W jego centralnej części widzimy postać Matki Bożej. Z jej ramion spływa płaszcz, który otacza stojących poniżej Apostołów. Czerwień płaszcza przypomina nam, że Maryja jest Matką Boga, a niebieska suknia wskazuje na jej człowieczeństwo. Nad głowami Apostołów unoszą się języki ognia. Przyglądając się tej mozaice odnosimy wrażenie, że przedstawione na niej postaci są jakby otoczone, oplecione działaniem „z góry”. Taki zabieg artystyczny obrazuje obecność Ducha Świętego, Zesłanie Ducha Świętego. U stóp Maryi znajduje się sadzawka z rybkami, które symbolizują chrześcijan (w języku starogreckim słowo Ichtys – „ryba” określało Chrystusa). Sadzawka nawiązuje do starożytnej sadzawki chrzcielnej, w której pierwsi chrześcijanie rodzili się z Wody i z Ducha Świętego do Nowego Życia. W dolnej części mozaiki widzimy ludzkie kości i postaci jakby wynurzające się z ziemi. Ta część obrazu nawiązuje z kolei do starotestamentowej historii z Księgi Ezechiela kiedy to Duch Święty pobudza do życia wyschłe kości nad którymi prorokuje Ezechiel: „I prorokowałem, jak mi było polecone, a gdym prorokował, oto powstał szum i trzask, i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra pokryła je z wierzchu, ale jeszcze nie było w nich ducha (…) I powiedział On do mnie: Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybądź, duchu, i powiej po tych pobitych, aby ożyli. Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach(…)” (Ez 37). Cała symbolika zatem, zawarta w obrazie, jest zapowiedzią  Zesłania Ducha Świętego i równocześnie zapowiedzią naszego Zmartwychwstania. Jan Paweł II w trakcie swojego pontyfikatu „wskrzesił” wiele kościołów, wielu ludzi przywrócił do wiary.