Cel pielgrzymki: Zamknięcie II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego; kanonizacja bł. Kingi oraz beatyfikacja ks. Stefana W. Frelichowskiego i 108 męczenników, a także m. Reginy Protmann i Edmunda Bojanowskiego. Hasło siódmej papieskiej pielgrzymki do Polski: Bóg jest Miłością. Nawiedzane miasta: Gdańsk, Sopot, Gdańsk Oliwa (5 – 6 VI), Pelplin, Elbląg (6 VI), Licheń, Bydgoszcz, Toruń (7 VI), Ełk (8 VI), Wigry (8 – 9 VI), Siedlce, Drohiczyn (10 VI), Warszawa (11 VI), Sandomierz, Zamość (12 VI), Warszawa, Radzymin, Warszawa Praga (13 VI), Łowicz, Sosnowiec (14 VI), Kraków (15 VI), Stary Sącz, Wadowice (16 VI), Kraków (16 – 17 VI), Gliwice, Częstochowa Jasna Góra, Kraków (17 VI). Najważniejsze przesłanie: Witając się z Polską, Jan Paweł II powiedział, że pielgrzymka ta jest przedłużeniem poprzedniej sprzed dwóch lat. Wówczas papież zainaugurował obchody tysięcznej rocznicy śmierci św. Wojciecha. Siódma pielgrzymka zaś rozpoczęła się w Gdańsku, w miejscu gdzie święty zakończył swoją misję. Pielgrzymka ta była najdłuższą wizytą Jana Pawła II w Polsce. Uczestniczyło w ok. 10 mln osób. Pielgrzymka ta była zatem największymi rekolekcjami w historii Polski. Była to też pielgrzymka największych niespodzianek – najpierw niespodziewana wizyta u zwykłej wiejskiej rodziny oraz niezapomniany monolog Jana Pawła II na wadowickim Rynku. Podczas tej pielgrzymki Ojciec Święty upadł w nuncjaturze w Warszawie, a także zachorował, co spowodowało, że po raz pierwszy wierni doświadczyli jego nieobecności. Wiodącym tematem papieskich przemówień było Osiem Błogosławieństw. Ważnym ekumenicznym spotkaniem w czasie tej pielgrzymki była Msza św. w Siedlcach, w której licznie wzięli udział grekokatolicy z Ukrainy. Również w Drohiczynie miało miejsce ekumeniczne zgromadzenie, w którym uczestniczyli wszyscy przedstawiciele siedmiu Kościołów należących do Polskiej Rady Ekumenicznej oraz Żydzi i muzułmanie. Papież apelował: „Niech miłość wzajemna i umiłowanie prawdy będą odpowiedzią na istniejące trudności i tworzące się niekiedy napięcia”. Podczas tej pielgrzymki, Jan Paweł II po raz pierwszy pojawił się w parlamencie. Przedstawiciele obu izb oraz żyjący prezydenci: Ryszard Kaczorowski, Wojciech Jaruzelski, Lech Wałęsa i Aleksander Kwaśniewski, przywitali Ojca Świętego owacyjnie. Jan Paweł II mówił: „Składam dzięki Panu historii za obecny kształt polskich przemian, za świadectwo godności i duchowej niezłomności tych wszystkich, których w tamtych trudnych dniach jednoczyła ta sama troska o prawa człowieka, ta sama świadomość, iż można życie w naszej ojczyźnie uczynić lepszym, bardziej ludzkim”. Gdy odśpiewano „Marsz, marsz Dąbrowski, z ziemi włoskiej do Polski”, papież zażartował: „Nikt nie przypuszczał, że w takim umundurowaniu”. Po brawach dodał: „Ale nam się przydarzyło”. Podczas pobytu w Warszawie na Placu Piłsudskiego (dawniej Zwycięstwa) papież beatyfikował 108 męczenników z czasów II wojny światowej. We Mszy tej uczestniczył bp włocławski Bronisław Dembowski, którego matka i siostra zostały rozstrzelane w Ravensbrück. 15 czerwca z powodu podwyższonej temperatury na tle wirusowym, Jan Paweł II nie mógł przewodniczyć Mszy św. na krakowskich Błoniach. Mimo padającego deszczu wierni pozostali na miejscu celebry, aby modlić się o zdrowie dla papieża. Mszy przewodniczył kard. Angelo Sodano. Również i w Gliwicach, gdzie tego dnia, papież miał przewodniczyć nieszporom, wierni gorliwie modlili się o zdrowie dla niego. Wieczorem papież pojawił się jednak w oknie pałacu krakowskich arcybiskupów, aby pobłogosławić zgromadzonych. Następnego dnia, papież znów był w doskonałej formie. Podczas kanonizacji księżnej Kingi w Starym Sączu, papież ku zaskoczeniu wszystkich, bezbłędnie wymieniał trasy i szczyty okalające Stary Sącz. Wierni z entuzjazmem wołali: „Szóstka z plusem! Szóstka z plusem!”. Przedostatniego zaś dnia pobytu w Polsce, Jan Paweł II na Rynku w Wadowicach, „z fotograficzną dokładnością odtwarza drogie sobie miejsca z czasów dzieciństwa”. Rozentuzjazmowany tłum z ogromną radością prowadził z Ojcem Świętym niezapomniany, serdeczny dialog. Jedną z największych niespodzianek tej pielgrzymki była krótka wizyta Jana Pawła II w Gliwicach. Niezmordowany papież odwiedził gliwiczan z którymi odmówił modlitwę Anioł Pański i prowadził w śląskiej gwarze zabawny dialog. Przed samym odlotem do Rzymu, Jan Paweł II odwiedził także niespodziewanie, Jasną Górę. Jak powiedział: „nie mogło zabraknąć na szlaku mojej pielgrzymki do Ojczyzny Jasnogórskiego Sanktuarium”. Podczas tej pielgrzymki było wiele wzruszających i wymownych momentów: „poświęcenie pomnika Armii Krajowej nieopodal Parlamentu w Warszawie, cicha modlitwa Jana Pawła II na warszawskim Umschlagplatzu, skąd odchodziły transporty Żydów; modlitwa pod Pomnikiem Poległych i Pomordowanych na Wschodzie za Polaków poległych na ‘nieludzkiej ziemi’. Akcentem patriotycznym była wizyta na cmentarzu ofiar wojny polsko – bolszewickiej 1920 r. w Radzyminie”. Wzruszony papież mówił, iż nosi „w sobie wielki dług w stosunku do tych, którzy podjęli walkę z najeźdźcą i zwyciężyli płacąc swoim życiem”. Pielgrzymka ta była najpiękniejszą wizytą Papieża – Rodaka. Jan Paweł II kolejny raz zauroczył Polaków. Niemalże każdy zapamiętał go jako dobrego i kochanego Ojca. (Opracowane na podstawie: G. Polak, B. Łoziński, Ojciec Święty wśród nas. Pielgrzymki Jana Pawła II do Polski 1979 – 2002, Częstochowa 2002, s. 108 – 127)
źródło: www.janpawel2.pl